پيشگيري اجتماعي رشدمدار از بدحجابي و بي حجابي از منظر جرم شناسي

در جامعه ايران نظر به سابقه ديني، حجاب مسأله اي جديد نيست، لكن با پيشرفت هاي تكنولوژيك و روي كارآمدن فضاي مجازي اين شكل اجتماعي شكل نوين و خطرناكي به خود گرفته است. در اجتماع كنوني، حجاب به عنوان الگويي خاص از رفتار اجتماعي است كه بيش از ساير الگوها در معرض ارزشيابي انتقادي قرار دارد، در سال هاي اخير با توجه به تبليغات دشمنان و كم كاري در مراكز علمي و حوزه هاي مطالعات مسائل اجتماعي، شاهد هنجارگريزي هايي در مقوله حجاب هستيم كه موجب جريحه دار شدن افكار عمومي و مبدل شدن آن به مسأله اجتماعي خطيري شده است. از اين رو، واكاوي اين موضوع در راستاي يافتن راهكار مناسب در جهت مقابله با اين پديده نيازمند مطالعات جرم شناسي جديد‌ است، به‌گونه‌اي كه موجب پيش بيني قوانين كيفري نو در اين زمينه شده است؛ اما نظر به مشكلات بسياري كه فراروي برخورد مستقيم با اين پديده وجود دارد، سياست پيشگيري، آموزش و نهادينه سازي حجاب در سنين كودكي و نوجواني مناسب ترين تدبير سياست جنايي است. پيشگيري رشدمدار از پديده بدحجابي و بي حجابي كه از اوان كودكي آغاز مي شود موجد مصونيت از هنجارگريزي هاي افراد در سنين بالاتر خواهد بود، زيرا بروز انحرافات و جرايم در افراد ريشه در نوع، ميزان و نحوه آموزش و هنجارسازي در دوره هاي ابتدايي زندگي دارد. از اين رو اين نوشتار درصدد است تا با ارائه راهكارهاي جرم-شناسانه در برخورد با پديده بدحجابي و بي حجابي سعي در گشايش زاويه اي نوين براي تحليل اين مسأله داشته باشد.