بازشناسي سلسله‌مراتب و وجوه محرميت در خانه‌هاي سنتي ايراني به ويژه فضاي ورودي خانه‌هاي درون‌گرا جهت ارتقا سبك زندگي اسلامي

همواره بناهاي به‌جا مانده از معماران ايراني با درون‌مايه‌هاي عرفان و اشراق و اعتقادات به پا خاسته از فرهنگ و مذهب در طول تاريخ مايه‌ افتخار و سربلندي ايران بوده است. فضاي خانواده ايراني همواره بر پايه‌هاي اصالت، صداقت، پاكي و قداست و بر ستون‌هايي از ايمان و اعتقاد استوار بوده است. معمار ايراني با باور بر اين مفاهيم و با توكل به بزرگ معمار هستي قلم بر دست گرفته و به طراحي مي‌پرداخته است و همواره در كنار چيدمان فضايي و سلسله‌مراتب به‌كار گرفته شده در طرح، نقش حجاب و محرميت را مد نظر داشته است تا به كمك طراحي گامي مؤثر در حفظ و بقاي خانواده بر دارد. يكي از مهمترين ابعاد طراحي فضاهاي مسكوني در ايران پيش‌بيني حجاب است. اين امر تنها مربوط به دوران بعد از اسلام نيست بلكه ميتوان آن را در دوره ساسانيان و هخامنشي نيز يافت. اين مقاله با رويكردي توصيفي ـ تحليلي به معماري سنتي ايران و تأكيد بر غناي هدفمند آن مبتني بر فرهنگ و ارزش‌‌هاي والاي ايراني ـ اسلامي پرداخته و همچنين به معرفي سلسله‌مراتب ورود به بنا و رسيدن به قلب خانه ميپردازد و در پايان به‌طور خلاصه علل فراموشي اين سنت ارزشمند مورد كنكاش قرار گرفته است.