عفاف، حجاب و خلأهاي قانوني

عفاف، حجاب و پوشش اسلامي، اصطلاحاتي هستند كه در اسلام رواج بسيار زيادي دارند؛ زيرا همين حجاب و عفاف است كه سبب مصون ماندن جامعه از آلودگيها و زشتيها ميشود. بيترديد، بهترين راه براي توسعۀ عفاف و حجاب در يك جامعه، فرهنگسازي و استفاده از راهكارهاي فرهنگي است. اما در كشور ما اقدامات فرهنگي با قوانين تكميل شدهاند، تا بايدها و نبايدهايي را در حوزۀ عفاف و حجاب مقرر كنند. كاركرد اين قوانين، خود نياز به بررسي جداگانه دارد، در اين نوشته بهطورتوصيفي اين قوانين بررسي شد. پس از انقلاب، هر كدام از نهادها و سازمانها و به خصوص قواي حكومتي تلاش كردند با توجه به حيطۀ مسئوليت خويش به وضع قوانين و مقررات مختلف نظارتي ـ مجازاتي در جهت ترويج ايراني ـ اسلامي پوشش و حجاب گام بردارند. در همين زمينه در سالهاي ابتدايي پيروزي انقلاب، رويكرد بيشتر قوانين اعمال مجازات در برخورد با متخلفان بود، اما به مرور، تجربه ثابت كرد كه فرهنگسازي در اين زمينه نهتنها راهحل معقولتري است كه بازخورد بهتري هم به دنبال دارد. در نتيجه در قوانين بعدي تلاش شد بيشتر از طريق ترويج فرهنگ حجاب و عفاف اسلامي از راههاي گوناگون، ارشاد جوانان و پاسخ به سؤالها دربارۀ فلسفه وجودي حجاب اقدام شود. در اين نوشتار تلاش نگارنده توضيح و تفسير اجمالي برخي از اين قوانين بود و اعلام اينكه تعدادي از اين قوانين نهتنها به گسترش عفاف و حجاب در جامعه كمكي نكرده، بلكه آسيبهايي نيز ايجاده كردهاند. لذا در زمينۀ عفاف و حجاب بيشتر قوانيني لازم هست كه بر پايه و اساس گسترش فرهنگ عفاف و حجاب تدوين شوند و مجازات تنها در مواردي بهكار برده شود كه راهكار اول مؤثر نباشد.