بررسي نقش ابزار فرهنگ در جذب توريسم داخلي و خارجي)مطالعه موردي شهر اردبيل(

توسعه گردشگري به عنوان يك پديده فرهنگي، گسترش دهنده فرصت هاي تبادل فرهنگي بين گردشگر و جامعه ميزبان است. شكل، ساختار، فضاها و ساخت و سازهاي عمومي و... از عناصر شكل دهنده هويت تاريخي شهرها هستند و احداث اين گونه بناها و بسياري ديگر از ساخت و سازهاي شهري، باعث ايجاد كشش بيشتر براي شهرها مي شود. گردشگري فرهنگي حركت انسان ها براي بازديد از جاذبه هاي فرهنگي است كه با هدف به دست آوردن اطلاعات و تجربه جديد، براي ارضاي نيازهاي فرهنگي صورت مي گيرد. اصفهان از جمله شهرهايي است كه مي توان آن را از ميان شهرهاي مهم دنيا، مستثني و منحصر به فرد تلقي كرد اين ويژگي ناشي از كالبد شهر است كه در مجموع يك واحد منسجم و ارزشمند تلقي مي شود و حامل نكته هاي تفكري و بينشي خاص است . اين پژوهش با توجه به نوع هدف، كاربردي است؛ و از نظر ماهيت روش؛ اين پژوهش تحليلي توصيفي و ميداني مي باشد و براي جمع آوري داده ها از روش كتابخانه اي و توصيفي و همچنين براي تحليل داده ها و اطلاعات از روش استنباطي بهره گرفته شده است. يافته هاي اين مقاله بيانگر آن است كه شهر اردبيل به عنوان يكي از شهر هاي ايران جزء شهرهاي داراي جاذبه هاي گردشگري فراوان مي باشد در شهري كه اين همه جاذبه هاي اكوتوريسمي، يادمانهاي تاريخي، فرهنگي وجود دارد، نبايد ارزشهاي اقتصادي، اجتماعي وفرهنگي حاصل از توسعه گردشگري را ناديده گرفت و آن را به حال خود رها كرد هم چنين نتايج تحقيق نشان داد كه وضعيت فرهنگي شهر اردبيل براي جذب گردشگري مناسب نمي باشد.