بررسي عوامل مؤثر بر ايجاد پياده راه با توجه به قابليت هاي محيط (نمونه موردي: خيابان هاي خيام، امام خميني، شهدا و فردوسي شهر قزوين)

طي سده ي گذشته، تركيبي از تكنولوژي ها و رفتارهاي فرهنگي- اجتماعي نوين از يكسو و شيفتگي برنامه ريزان در اتكاء به حركت سواره و پاسخ گويي به نيازهاي برآمده از آن، از سوي ديگر، موجب فراموشي فضاها و حركت پياده در شهرها شد و سفرهاي درون شهري را متعدد و طولاني نمود. اين روند، پيامدهاي ناگوار اجتماعي- اقتصادي، زيست محيطي و كالبدي عديده اي براي شهرها و به ويژه مراكز شهري به بار آورده است. از اين رو، از اواخر دهه ي 1960 بينش و عمل حرف هاي برنامه ريزان شهري پيشرو در جهت تحديد حركت سواره و احياي مراكز شهري گسترش يافته است. در اين راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسي قابليت هاي محيطي پياده راه در خيابان هاي شهدا، امام خميني، خيام و فردوسي انجام شده است. روش تحقيق از نظر هدف كاربردي بوده و از لحاظ ماهيت توصيفي- تحليلي مي باشد كه گردآوري داده ها به صورت كتابخانه اي و ميداني انجام شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه در صورت اجراي درست امور مربوط به پياده راه مي توان سرزندگي را به محدوده مورد مطالعه بازگردانده و اين معابر را به پياده راه تبديل نمود.