طراحي محور اصلي محلات تاريخي در جهت ارتقاء كيفيت زندگي (نمونه موردي: محور امامزاده يحيي، محله عودلاجان، منطقه 12 شهر تهران)

مراكز ارزشمند تاريخي شهرها، تجديد حيات وروان بخشي آنها و تجهيزشان براي ايفاي نقش پايدار مركز شهري در آينده، از اهميت و حساسيت ويژه برخوردار است. از سوي ديگر، مي دانيم طراحي خيابان اصليِ محلات، اعم از محلات تاريخي با رويكرد ارتقاء كيفيت زندگي، راهبردي در جهت ارتقاء امنيت، حضورپذيري، حس مكان و دسترسي آسان براي همه افراد استفاده كننده از محيط مي باشد. از اين رو لزوم ساماندهي و طراحي محورهاي ساختاري به عنوان يكي از عناصر اصلي در سازمان فضايي و ساختاري محلات تاريخي، بيش از پيش احساس مي شود. در نوشتار پيشِ رو، سعي بر آن است تا از طريقِ بازگرداندن فعاليت هاي برتر، به محدوده مركز تاريخي تهران و ارائه ي تسهيلات تشويقي و ترويج اسكان اقشار اصيل در فرآيند احياي مركز تاريخي و ارتقاء كيفيت محيط، اقتصاد محله امامزاده يحيي را از اين طريق احيا نمايد. روش تحقيق، تلفيقي از سنجش كمي و كيفي و بر اساس تحليل پرسشنامه-هاي تهيه شده در طول پژوهش و نيز شناسايي صورت گرفته از محله در بخش قبل، با استفاده از روش تحليل راهبردي سوات، تحليل وضع موجود محله صورت گرفته و بر پايه نتايجِ حاصله، جدول اهداف، راهبرد و سياست هاي پيشنهادي ارائه شده است. سپس، بر پايه نتايج حاصل از جدول ارزيابي سوات و جدول اهداف، راهبرد و سياست پيشنهادي، طرح پيشنهادي و نتيجه گيري كلي ارائه شده است. در آخر پيشنهادات پژوهش، با هدف بهبود كيفيت زندگي ارائه شده است.