بررسي ويژگي هاي فضايي شهرستان دماوند با رويكرد توسعه پايدار

متمركز شدن امكانات، سرمايه گذاري ها و زيرساخت ها وغيره... در مكان هاي خاص موجب مي شود تا در بلند مدت نابرابري فضايي شديدي ميان مناطق كشور پديد آيد. چالش مورد بحثاين مقاله، نا به ساماني نظام فضايي شهرستان دماوند است. اين شهرستان از يك سو فاقد سلسه مراتب منطقي است و از طرف ديگر توزيع خدمات، امكانات و تاسيسات زيربنايي آن از يك نظم و ترتيب منطقي و متعادل تبعيت نمي كند. اثرات و نتايج اين امر دفع جمعيت منطقه، مهاجرت آنان به سوي تهران، تخليه روستاها و عدم تعادل ميان مناطق شهري و روستايي را به دنبال داشته است. هدف مقاله بررسي ساختار فضايي منطقه و شناسايي مسائل و مشكلات آن، همچنين شناخت مهم ترين عامل شكل گيري و توسعه فضايي شهرستان دماوند و ارائه راهكارهايي در جهت ارتقاي توازن در توسعه منطقه اي شهرستان دماوند مي باشد. در فرآيند انجام اين مقاله از روش ها و ابزارهاي گوناگوني از جمله تكنيك SWOT و وزن دهي عوامل و تشكيل جداول EFE و IFE استفاده شده است. با بررسي منابع موجود آماري كه توسط موسسات و نهادهاي دولتي بويژه مركز آمار ايران تهيه مي شود، آمارهاي خام جمع آوري و آمارهاي ثانويه و شاخص هاي موردنظر براي تحليل از آنها استخراج مي گردد. در نهايت براي رسيدن به چارچوب چشم انداز، تحليل هاي كارشناسي صورت خواهد گرفت. با مكان يابي مناسب فضاهاي شهري مي توانيم در راستاي توسعه پايدار گام هاي بسيار مهمي برداريم به طوري كه مكان يابي مناسب در راستاي تحقق شاخص هاي توسعه پايدارمي تواند تاثير بسزايي داشته باشد. برنا مه ريزي فضايي بايد به گونه اي باشد كه حداكثر بهره وري را از زمين هاي شهري به عمل آورد تا كمترين ضرر به منابع طبيعي و زيست محيطي وارد شود. از ديگر سو اين شهرستان با تحولاتي رو به رو بوده كه اگرچه به بسط توسعه شهرستان منجر شده اما همزمان زمينه هاي نارضايتي جمعيت پايدار و ناپايدار نيز فراهم شده است.