ارزيابي و اولويت‌بندي پايداري اجتماعي در مناطق روستايي بخش مركزي شهرستان تاكستان

در فرآيند توسعه پايدار، نقش پايداري اجتماعي در تحقق اهداف توسعه پايدار روستايي بسيار با اهميت است. ناپايداري اجتماعي در جوامع بشري بخصوص مناطق روستايي در بروز عواملي چون : عدم تعادل‌هاي اقتصادي، نابرابري، فقر، بيكاري، بهداشت نامناسب، بزهكاري جوانان روستايي و تبعات آن براي كل جامعه از قبيل سرقت، زورگيري، درگيري، قاچاق و بسياري مشكلات ديگر تأثير فراواني بر اين پهنه حساس و حياتي داشته است. از اين رو توجه به مناطق روستايي در كاهش و رفع اين مشكلات بسيار مهم مي‌باشد. يكي از راه‌هاي مقابله با اين مشكلات شناسايي و درك شرايط اجتماعي حاكم بر روستاها با استفاده از معيارهاي پايداري اجتماعي در اين سكونتگاه مي‌باشد. در تحقيق حاضر با توجه به نظر كارشناسان امر روستايي، ابتدا به شناسايي معيارهاي پايداري اجتماعي در مناطق روستايي پرداخته شد. سپس اين معيارها در روستاهاي بخش مركزي شهرستان تاكستان با جمعيت بيش از 1000 نفر مورد ارزيابي و اولويت‌بندي قرار گرفتند. هدف از انجام اين پژوهش، اولويت‌بندي روستاهاي مورد مطالعه به منظور برنامه ريزي و تخصيص منابع و زيرساخت‌هاي پايداري اجتماعي در اين مناطق مي‌باشد. در اين پژوهش، سه معيار آموزش، بهداشت و جمعيت با 13 زير معيار به منظور ارزيابي و اولويت‌بندي پايداري اجتماعي مورد بررسي قرار گرفت. از نظر كارشناسان معيار آموزش به عنوان مهمترين و با اهميت‌ترين معيار به منظور ارزيابي پايداري اجتماعي در مناطق روستايي در اولويت اول قرار دارد. پس از آن دو معيار بهداشت و جمعيت بطور يكسان از نظر ميزان اهميت در مناطق روستايي قرار گرفتند. علاوه بر اين نتايج حاصل نشان داد كه روستاهاي كم جمعيت‌ در معيارهاي پايداري اجتماعي به نسبت روستاهاي پرجمعيت‌تر، داراي اهميت بيشتري مي‌باشند.