بازخواني پايداري در معماري يادماني ايران و غرب

خاطره‌انگيزي جزء يكي از كيفيات مطلوب فضاهاي شهري موفق است. به عبارتي قدرت هر فضا، در ايجاد فرصت‌هايي جهت بروز رويدادهايي سرشار از خاطره براي ناظرين، تأثير بسزايي بر استقبال مردم از آن فضاي شهري مي‌گذارد و موجب هويت‌زايي فرهنگي در آن فضاي شهري مي‌شود. يكي از عناصر مهم معماري در عصر حاضر، كه نقش مهمي را در ايجاد حس خاطره‌انگيزي فضا، ايفا مي‌كند، معماري يادماني است كه مي‌توان گفت نقش بسزايي در ايجاد حس خاطره‌انگيزي شهري دارد. در پژوهشهاي پيشين كمتر از رويكردهايمعماري پايداري در ارائه نظر در مورد معمارييادماني استفاده شده است. از اينرو ضرورت پرداختن به چنين موضوعي در حوزه تاريخ معماري معاصر ايران و جهان كاملاً آشكار است و نيازي به بحث و استدلال درباره ضرورت آن احساس نمي‌شود. در مقاله حاضر سعي شده به روش تحليلي و توصيفي، به بازخواني مفهوم پايداري در معماري يادماني ايران و غرب پرداخته شود. بر اساس چارچوب نظري پژوهش، پنج مفهوم طراحانه براي تحليل آثار مورد استفاده قرار گرفتند كه عبارتند از: 1- ايدههاي ساختار دهنده طرح (مفهوم) 2- شكل و فرم در بنا 3- هويت 4- مصالح در بنا 5- فناوري ساخت 6 -رابطه با بافت و محيط پيرامون 7 -يادماني بودن. مطالعات صورت گرفته نشان دهنده آن است طراحي پايدار نوعي از طراحي است، كه قصد دارد به نيازهاي امروز بدون آسيب رساندن به منابع نسلهاي آينده پاسخ دهد. در طراحي پايدار بايد به پايداري اجتماعي و اقتصادي به اندازه مصرف انرژي و تأثير محيطي ساختمانها و شهرها اهميت داده شود ما در اين مقاله به تفكيك مفاهيم مربوط به پايداري، به بررسي و تطبيق اين مفاهيم با چندين اثر يادماني داخلي و خارجي پرداختيم و به بازخواني مفاهيم پايداري در آثار يادماني ايران و غرب رسيديم. در شرايط كلي ارتباط عميقي ميان دو مفهوم پايداري و يادماني بودن مشاهده مي‌شود.