رهيافت‎هاي كاربردي برون‌ رفت چالش تغذيه نيتروژن در گاوهاي شيري

اخيراً چالش متابوليكي بيش‌بود مصرف نيتروژن (Excess dietary nitrogen) مورد توجه متخصصين تغذيه گاوهاي شيري قرار گرفته است (Reed et al., 2017). اين چالش عمدتاً براساس عدم توازن بهينه كمي و كيفي نيتروژن مصرف شده در مقايسه با خروج نيتروژن از بدن حيوان، براساس نياز‎هاي هضمي و متابوليكي شكمبه و حيوان ميزبان، بيان مي شود (Fernando et al., 2010). تاكنون رهيافت‌هاي كاربردي متفاوتي براي مديريت مطلوب اين چالش متابوليكي پيشنهاد داده شده است. اين رهيافت‌ها عبارتند از: بهينه سازي غلظت نيتروژن جيره، توازن مطلوب بين نيتروژن قابل تجزيه در شكمبه و نيتروژن عبوري، همزماني كمي بين منبع تأمين كننده ATP و نيتروژن قابل تجزيه در شكمبه، نسبت بهينه نيتروژن به ماده آلي قابل تخمير در شكمبه و بهينه سازي ضريب مصرف اسيدهاي آمينه موجود در پروتئين قابل متابوليسم (Khafipour et al., 2009c; Henderson et al., 2015; Khorrami et al., 2015; Richelle et al., 2018). با استفاده از اين رهيافت ها در تنظيم خوراك هاي مناسب براي گاوهاي شيرده مي توان انتظار داشت كه ميزان توليد پروتئين ميكروبي در شكمبه بيشينه شود و در اين صورت هدر رفت نيتروژن از طريق آمونياك توليد شده در كمينه مقدار آن قرار گيرد (Aschenbach et al., 2009; Aschenbach et al., 2011). از سوي ديگر آمونياك پس از جذب در مقدار ايده آل در كبد به اوره تبديل شده و با نرخ بيشينه خود از طريق بزاق و شبكه خوني لوله گوارشي مجدداً به شكمبه براي توليد پروتئين ميكروبي بيش تر بازگشت داده شود.