طراحي هاي بر پايه ريسك در بهينه سازي شيب هاي ژئوتكنيكي معادن روباز

طراحي بهينه شيب هاي حفاري قابل پذيرش در معادن بعنوان يكي از اركان اصلي صنعت معدن است كه با در نظر گرفتن تعادل بين سود اقتصادي حاصل از شيب هاي تند تر و افزايش ريسك حاصل از پيامد ريزش احتمالي اين ديواره ها قابل حصول است. امروزه استفاده از روش هاي احتمالي طراحي ژئوتكنيكي اين امكان را فراهم مي نمايد تا مشكلات استفاده از عدم قطعيت داده هاي ورودي به ميزان قابل توجهي كاسته شود. اگرچه در روش احتمالي، عدم قطعيت ناشي از كمبود و يا نقص داده ها بصورت نسبي مورد ارزيابي قرار مي گيرد ولي هنوز مشكلات ناشي از تعريف مناسب معيارهاي پذيرش پايداري شيبها وجود دارد. استفاده از روشهاي ارزيابي و مديريت ريسك به مجموعه مديريت معادن اين امكان را مي دهد تا با بررسي احتمال ريزش و پيامدهاي آن، بهترين و كارآمد ترين تصميم جهت انتخاب گزينه هاي طراحي شيب استخراجي حاصل شود. اين مقاله به توصيف روشهاي طراحي ژئوتكنيكي بر پايه مدل هاي احتمالي و مديريت ريسك مي پردازد.