بررسي اثر ميكروسيليس بر نفوذپذيري بتن با سنگدانه هاي بازيافتي

سازه هاي بتني همواره در معرض خرابي عامل هاي شيميايي و مكانيكي در هنگام بهره برداري هستند. نفوذ آب،كلر و مواد شيميايي ساختار بتن را تخريب و از عمر مفيد سازه مي كاهد. از سوي ديگر تخريب سازه هاي بتني كه از بهره برداري خارج شده اند، حجم انبوهي از آوارهاي ساختماني را به جا مي گذارد و به محيط زيست آسيب مي رساند. با توجه به اهميت مساله دوام و توسعه پايدار در اين مقاله نفوذپذيري بتن بازيافتي مورد بررسي قرار مي گيرد. در اين بتن بازيافتي به جاي سنگدانه هاي طبيعي از بتن تخريبي استفاده شده است. به دليل تخلخل بيشتر سنگدانه هاي بازيافتي نسبت به سنگدانه هاي طبيعي، نفوذپذيري بتن بازيافتي بيشترمي باشد. از اين رو، نفوذپذيري آب نمونه هاي بتني با آزمايش هاي استاندارد جذب آب كل، جذب آب مويينه و عمق نفوذ آب تحت فشار بررسي مي شود. نمونه هاي با 5 طرح اختلاط گوناگون بر اساس روش ملي طرح مخلوط بتن ساخته شدند كه شامل 50 درصد سنگدانه بازيافتي به عنوان ريزدانه و درشت دانه به جاي سنگدانه طبيعي، ميكروسيليس با دو نسبت 7/5 و 15 درصد سيمان، مواد كريستال ساز با نسبت يك درصد و فوق روان كننده مي باشند. مقدار سيمان با عيار 350 و نسبت آب به سيمان با نسبت 0/45 در همگي طرحها ثابت است. يافته هاي آزمايشگاهي نشان مي دهند چنانچه در طرح اختلاط بتن بازيافتي از افزودني ميكروسيليس استفاده شود، مقاومت فشاري بيشتر، جذب آب مويينه كمتري در مقايسه با بتن معمولي به دست مي آيد. ولي، استفاده از افزودني هاي ميكروسيليس در نمونه هاي بازيافتي تاثيري بر جذب آب كل ندارد و نيز ميكروسيليس، سبب كاهش مقدار عمق نفوذ آب نسبت به نمونه بتن بازيافتي بدون ميكروسيليس مي شود. در پايان نتيجه هاي آزمايش ها با آيين نامه پايايي بتن مقايسه شدند