مراقبت از مجرمان خطرناك بعد از آزادي در قوانين كيفري ايران

امروزه رشد روزافزون بزه كاري، به ويژه آمار تكرار كنندگان جرم، توجه مديران اجتماعي و سياست گذاران جنايي را به خود جلب نموده است. با توجه به اين كه جرم در نتيجه عوامل مختلفي به وجود مي آيد، پيشگيري از جرم بدون توجه به اين عوامل و جنبه هاي مختلف آن ميسر نيست و مسلما موفقيتي را كسب نخواهد كرد. با توجه به اين كه در حقوق كيفري ايران نيز به موضوع پيشگيري از تكرار جرم توجه خاصي شده است، در اين تحقيق به بررسي مراقبت از مجرمان خطرناك بعد از آزادي در قوانين كيفري ايران پرداخته شد. روش به كار گرفته شده در انجام اين پژوهش روش توصيفي، تحليلي و منطقي است. براي جمع آوري داده ها و اطلاعات تحقيق نيز از روش كتابخانه اي و ابزار فيش برداري استفاده شده است. بررسي پيشينه تحقيق نشان داد كه انديشه هاي جرم شناختي و حقوقي كه همزمان با پيدايش مفهومي تحت عنوان حالت خطرناك مطرح گرديده و توسعه و تكامل اين مفهوم كه مرهون انديشه هاي جرم شناسي باليني است بايد مورد توجه و بررسي قرار گيرد تا بتوان بر اين اساس بازتاب تفكرات و انديشه هاي علمي و جرم شناختي را در قوانين و مقررات كشورها و حقوق كيفري تبيين نمود. يافته هاي تحقيق نشان داد، كنترل اجتماعي بيش از هر چيز ديگري در مبارزه با بزهكاران خطرناك معنا مي يابد. مشروعيت اين سياست ها نه بر مبناي محروميت مرتكبين بلكه بر اساس ميزان خطرناكي آنها شكل گرفته است. همچنين، در ارتباط با رويكردهاي پيشگيري از تكرار جرم مجرمان خطرناك، تعليق مراقبتي و آزادي مشروط در حال حاضر نه تنها در اكثر نظام هاي كيفري مورد قبول و اقبال قرار گرفته اند، بلكه موضوع بسياري از پژوهش هاي جرم شناختي نيز واقع شده اند.