بررسي استفاده از سامانه هاي سطوح آبگير در تامين رطوبت نهال سنجد در مناطق خشك و نيمه خشك

مشكل محدوديت آب در مناطق خشك و نيمه خشك، ناشي از بارندگي هاي كم و نيز توزيع نامناسب آن،به خصوص آب قابل استفاده براي بهره برداري از منابع طبيعي و خاك باعث شده است كه كشاورزي در اين مناطق اقتصادي نباشد. از اين ميان استحصال آب باران يكي از روش هاي بهره برداري از نزولات آسماني براي مقابله با كم آبي مي باشد. لذا استفاده از روشهاي بهره برداري از نزولات آسماني براي استفاده بهينه و بهره برداري اقتصادي از اراضي مناطق خشك و نيمه خشك ضروري است. براي اين منظور يك مطالعه موردي در منطقه خواجه از توابع 280 سانتيمتر احداث كه در انتهاي هر سامانه چاله اي به عمق 70 * شهرستان تبريز صورت گرفت. كه در آن ، آبگير لوزي شكل به ابعاد 280 سانتيمتر و به قطر 70 سانتيمتر در نظر گرفته ودر هرچاله نهال سنجد كاشته شده است . با تيمارهاي كوزه سفالي به ارتفاع 70 سانتيمتر و به 1 ( خاك – ماده آلي – پرليت ) و شاهد، بصورت طرح آزمايشي -1- قطر 15 سانتيمتر ، مواد جاذب رطوبت پرليت با مخلوط حجمي 2 بلوكهاي كامل تصادفي در كرتهاي آزمايشي در سه تكرار اجرا شد. قبل از آمار برداري در ابتداي هر سال از محل سامانه ها، علف هاي هرز را از بين برده و با غلطك دستي خاك سامانه ها كوبيده شده تا موجب افزايش ضريب رواناب گردد.آماربرداري ازميزان رطوبت به مدت سه سال و جرم مخصوص ظاهري هر تيمار با نمونه برداري از خاكها به صورت PWP، Fc از محل چاله ها انجام گرفت. همچنين TDR بوسيله دستگاه انجام و با آزمون SAS دست نخورده جهت محاسبه آب قابل استفاده اندازه گيري گرديد. بررسي نتايج داده ها و تجزيه آماري با نرم افزار دانكن مورد مقايسه قرار گرفت و در سالهاي مختلف با احتمال 1 و 5 درصد تيمار پرليت در ماههاي تر و خشك بهترين تيمار از لحاظ ماندگاري رطوبت محسوب مي شود .با توجه به نتايج حاصل از ميانگين رشد طولي و قطري نهال ها كه نشان مي دهد رشد نهال ها درتيمار پرليت بيشتر از ساير تيمارها مي باشد.