بررسي امكان جمع آوري آب از سطح جاده ها و بزرگراه ها جهت ايجاد فضاي سبز در مناطق خشك و نيمه خشك

امروزه كمبود آب خصوصا در مناطق خشك و نيمه خشك معظل بزرگي به شمار مي رود كه اكثر فعاليت هاي عمراني از جمله توسعه فضاي سبز را با مشكل مواجه مينمايد. البته بشر از آخرين فن آوري هاي موجود علمي و عملي براي حل اين مشكل كمك ميگيرد. استفاده بهينه از منابع آبي موجود و نيز تلاش در جهت دستيابي به منابع آبي جديد دو راه حل عمده براي رفع نسبي اين مشكل بشمار ميروند. برنامه ريزي جهت جمع آوري آب باران خصوصا از سطوح آماده شهري و برون شهري (پشت بام ها، سطح عايق كارخانجات و انبارها، باند فرودگاه ها، سطح معابر، خيابانها و جاده هاو ...) روشي است كه در بسياري از مناطق كشور ميتواند منبع آب پايدار و مناسب را جهت توسعه فضاي سبز ايجاد نمايد. در اين مقاله ويژگي ها و چهارچوب كلي استفاده از سطح جاده ها و بزرگراه ها جهت ايجاد فضاي سبز در مناطق خشك و نيمه خشك جهت تامين آب به منظور توسعه فضاي سبز اطراف جاده ها مورد بررسي قرار گرفته و علاوه بر برآورد مقادير آب قابل جمع آوري به مزاياي اجراي اين روش در ايران پرداخته شده است.