بررسي پارهاي از روابط تجربي در برآورد زمان تمركز (مطالعه موردي:حوضه آبخيز ورديج استان تهران)

پارامترهاي زماني از جمله پارامترهايي هستند كه در اكثر مدل هاي هيدرولوژيكي استفاده مي شوند. متداول ترين پارامتر زماني مورد استفاده در هيدرولوژي زمانتمركز است، و عبارت است از مدت زماني كه آب از دورترين نقطه حوضه به نقطه خروجي برسد، و به عنوان مهمترين عامل براي انتخاب رگبارهاي طرح هر منطقه است. محققين فرمول هاي زيادي را براي برآورد زمان تمركز پيشنهاد كرده اند كه اكثر آنها بر اساس اطلاعات محدود حوضه هاي آبخيز، خاص مناطق تحت مطالعه به دست آمده اند و كاربرد آنها براي مناطق ديگر كه شرايط اقليم، توپوگرافي و مورفولوژيك متفاوت دارند، با شك و ترديد توام است. با توجه به اهميت زمان تمركز در برآورد سيلاب و نقشي كه سيلابها در تخريب تاسيسات، ابنيه آبي و اماكن مسكوني دارند، مطالعه زمان تمركزدر پروژه هاي آبياري و زهكشي، سدسازي و هيدرولوژي شهري امري جدي محسوب ميشود. همانطور كه گفته شد تا به حال روش هاي بسياري براي برآورد زمان تمركز ارائه شده است كه هدف از اين تحقيق انتخاب بهترين روش از روش هاي برآورد زمان تمركز در حوضه آبخيز ورديج در استان تهران است. جهت برآورد زمان تمركز واقعي به روش صحرايي عمل شده، به اين صورت كه پس از انتخاب بازه هايي از آبراهه، زمان پيمايش آب با استفاده از محلول نمك اندازه گيري شده است، و انتخاب بهترين روش از روش هاي تجربي برآورد زمان تمركز در حوضه مورد مطالعه، درصد اختلاف مقادير بدست آمده از روابط تجربي با مقادير اندازه گيري شده در روش صحرايي تعيين شده و مشخص شده كه برانسبي ويليامز به عنوان بهترين رابطه، جواب نسبتا خوبي را ارائه داده و روش ماكوس تا حدودي شرايط ذكر شده را دارا مي باشد.