بررسي نقش ايجاد سطوح آبگير در بالا دست قنوات در افزايش آبدهي آنها (مطالعه موردي: پخش سيلاب مهريز)

با توجه به رشد جمعيت، كمبود بارندگي و آب مورد نياز در مناطق بياباني و نظر به اهميت منابع آب هاي زيرزميني (خصوصا قنات در اين مناطق)، طرح هاي مختلفي جهت تقويت اين ذخائر اجرا شده است. يكي از طرح هاي مذكور ايجاد و احداث پروژه هاي پخش سيلاب مي باشد كه معمولا در بالادست قنات ها اجرا مي گردند. ارزيابي اثرات پروژه هاي اين چنيني در قبل از احداث معمولا ميسر نيست و بعد از اجرا نيز كمتر مورد توجه قرار مي گيرد. لذا در اين تحقيق سعي بر آن است تا با بررسي پروژه پخش سيلاب ابراهيم آباد مهريز كه در سال 1376 اجرا گرديده است، اثرات آن در افزايش آبدهي قنوات پايين دست شامل قنات هاي خيرآباد، بغداد آباد، مزويرآباد و محمد آباد بررسي گردد تا بتوان از نتايج آن جهت مديريت منابع آب استفاده نمود. بدين منظور در دو دوره ده ساله قبل و بعد از اجراي پروژه، آمار آبدهي قنوات در اطراف پروژه پخش سيلاب مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج حاصله نشان مي دهد كه تاثير اجراي طرح بر قنات هاي بغدادآباد، خيرآباد و مزويرآباد مثبت بوده و در قنات محمدآباد تاثيري نداشته است. ولي به طور كلي مي توان گفت كه اجراي طرح بر كاهش تعداد سيلاب ها و افزايش آبدهي قنوات پايين دست تاثير مثبت داشته است.