محيط زيست، گردشگري سبز و توسعه پايدار روستايي

توجه روز افزون به منافع اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی گردشگری، این فعالیت را به منبع مهمی برای پویایی فرهنگی، تنوع و تحرك اقتصادی بدل كرده است. جهت تحقق سند چشم انداز بیست ساله، دستیابی به5/1 درصد كل گردشگر و 2 درصد كل درآمد گردشگری جهان از ضروریات در این زمینه تلقی می شود. بنابراین نیاز به مطالعه گردشگری از جمله گردشگری سبز در سطح ملی و بین المللی جهت برنامه ریزی و مدیریت صحیح گردشگری جهت نیل به اهداف چشم انداز بیست ساله و توسعه اشتغال و كارآفرینی بیش از پیش احساس می شود.گردشگری سبز اغلب برای توصیف نوعی از گردشگری به كار می رود، كه بیشتر طرفدار محیط زیست است. این نوع گردشگری با نام های مختلف مانند گردشگری مسئول، گردشگری انعطاف پذیر، گردشگری سودمند یا گردشگری بدیل شناخته شده است، گردشگری سبز بهترین روش برای توسعه ارتباط هم زیستی بین محیط زیست طبیعی و اجتماعی است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی، تجزیه و تحلیل و تأثیرگردشگری سبز بر توسعه پایدار روستایی با توجه به محیط زیست می باشد. روش تحقیق از نوع مطالعات كتابخانه ای و اسنادی می باشد. این تحقیق نشان می دهد به دلیل تنوع فرهنگی- طبیعی و نتیجتاً تنوع باورها و عقاید و پتانسیل بالا در زمینه گردشگری، توسعه گردشگری سبز در ایران، منجر به گسترش كارآفرینی در كشور و در بعد كوچك، باعث توسعه پایدار روستایی خواهد شد.