از كجا علم مهندسي و سياست در انتقال آب بين حوضه اي و مديريت يكپارچه منابع آب در تناقض اند

همانطور كه فشار بر روي آب در حال افزايش است اين خطر كه مقدار آب مورد نياز در بسياري از مناطق نيمه خشك در دسترس نخواهد بود، در حال افزايش است. از آنجايي كه با بررسي بعضي از پروژه هاي انجام شده همانند كارون در انتقال آب بين حوضه اي و مديريت يكپارچه اين تناقض كه عملكرد علم مهندسي از يك سو و فشار سياسي-اجتماعي از سوي ديگر موجب تخصيص مازاد بر ظرفيت مستقيم منابع آب گرديده و در اين بستر نگرش عرضه هر چه بيشتر آب بر شيوه هاي مديريت تقاضا غالب شده است، كه متأسفانه سياست هاي گاه اشتباه، شايد بتواند در كوتاه مدت مشكلات كمبود آب را حل نمايد ولي در دراز مدت باعث افزايش مصرف، افزايش سطح زير كشت، رشد صنايع و در نتيجه افزايش آلودگي آبها، توسعه بي رويه مناطق شهري، شده كه در دراز مدت حوضه مقصد را با مشكلات جدي تري مواجه مي كند. در اين مقاله سعي شده است به اين سوال كه اين چنين نقل و انتقالات سازگار با مفهوم مديريت منابع آب يكپارچه مي باشد يا خير پاسخ دهد.