پتانسيل سرخس هاي آبزي جهت گياه پالايي زهآب هاي اسيدي معدن

زهاب هاي اسيدي معدن به عنوان يكي از مشكلات جدي زيست محيطي شناخته شده اند كه نيازمند پالايش مي باشند. آنها حاوي غلظتهاي مختلفي از فلزات سنگين هستند. امروزه سرخسهاي آبزي كانديدهاي ايده آلي جهت تيمار محيطهاي آبي آلوده به فلزات شناخته شده اند. در اين مطالعه تأثير عوامل مختلف محيطي در خروج رنيوم (VII) و موليبدن (VI) توسط يك سرخس آبزي مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج نشان داد كه جذب رنيوم (VII) و موليبدن (VI) به pH محلول بسيار حساس مي باشد به طوريكه مقدار جذب زيستي بهينه در pH اسيدي ديده شد. با افزايش غلظت زيست توده مقدار بازده جذب زيستي افزايش پيدا كرد. جذب رنيوم (VII) و موليبدن (VI) توسط زيست توده بسيار سريع و بيشترين مقدار آن در 1دقيقه اوليه مي باشد. با افزايش غلظت رنيوم (VII) و موليبدن (VI) از 25 تا 300mg، مقدار جذب زيستي از / mg/g dry 15 / 5weight تا 8/ 159 و ازAmg / g dry weight/11 تا 1 / 150 به ترتيب افزايش پيدا كرد. همچنين بررسي ها نشان داد كه جذب زيستي رنيوم (VII) و موليبدن (VI) در حضور آنيون ها مختلف كاهش يافته اما حضور كاتيون ها بر روي جذب زيستي تأثير قابل توجهي نداشتند. نتايج نشان داد كه سرخس هاي آبزي به دليل توانايي هاي منحصر به فردشان فرصت مناسبي را جهت زيست پالايي رنيوم (VII) و موليبدن (VI) از محيط هاي آبي آلوده همانند زهاب هاي اسيدي معدن فراهم مي كنند.