نقش آبخوان داري در كاهش اثر فرسايش بادي در مناطق خشك و نيمه خشك

The Effect of Aquifer Control in Decreasing the Wind Erosion in Arid and Semi-arid Regions

بيابان زدايي به ويژه از طريق كاربرد روش هاي آبخوان داري اقدامي منطقي است كه نه تنها مخازن زيرزميني، بلكه به علت وجود مواد معلق در سيلاب، برخي زمينهاي به شدت تخريب شده را نيز احياء مي كند. جهت تهيه ي اين مقاله از روش توصيفي، تحليلي با استفاده از روش كتابخانه اي و تحليل نتايج طرح هاي تحقيقاتي استفاده شده است. تغيير بافت خاك شني منطقه گربايگان به بافتي متوسط، كاهش PH در حدود 8/0 واحد، افزايش 6 برابري ماده آلي، افزايش پوشش گياهي، همگي حاكي از كاهش فرسايش بادي در منطقه داشته كه از ويژگي هاي بارز طرح هاي آبخوان داري مي باشد.

Desertification especially using the aquifer control methods is a logical way to revive the damaged area not only the underground sources, but also because of the existence of suspended materials in flood. In this essay, the descriptive-analytic method was used by library method and analyzing the results of the research projects. Changing the texture of the soil in Gorbayegan area to the medium texture, pH decline about 8 percent, rising the amount of the organic material about 6 times, increased the vegetation have the significant effect on the reducing of the wind erosion and all of them are the obvious features of the projects of the aquifer controlling.