ارزشيابي تحصيلي

آموزش بدون ارزشيابي و بازخورد، امري عقيم و ناكامياب است.ارزشيابي تحصيلي هم شامل عناصر تكويني و هم عناصر تراكمي است. هدف اصلي ارزشيابي بهبود تدريس است، ولي نظام ارزشيابي بايد اطلاعات كمي را نيز فراهم نمايد تا راهنماي تصميم‌گيري باشد. با توجه به پيچيدگي حيطه‌هاي متفاوت اثربخشي تدريس، نمي‌توان با استفاده صرف از نتايج ارزيابي‌هاي دانش آموزان و تعدادي از معلمان در مورد آن به‌صورت قاطع قضاوت نمود. (خير،1380، 94) معلمي كه به جايگاه ارزشيابي، اعتقادي ندارد درس را براي آموختن فراگيران ارائه و بيان نمي كند، بلكه چون وظيفه اي بردوش او نهاده شده است، آن را انجام مي دهد و به پيامدهاي آن چندان نمي انديشد. اما ارزشيابي، جانمايه و مركز هرگونه تصميم گيري آموزشي است؛ يعني اطمينان از معنادار بودن يادگيري و برانگيختن فراگيران و انجام درست تدريس جز با ارزشيابي امكان پذير نخواهد بود: از اين رو تايلر معتقد است ارزشيابي مؤثرترين وسيله يادگيري است. در حقيقت مفهوم ارزشيابي آنچنانكه شايسته است در نظام تعليم و تربيت ما فهم نشده است. عمدتاً تلقي مديران آموزشي و معلمان از ارزشيابي، اجراي ارزشيابي پاياني و اعطاي مدرك به فراگيران است؛ در حالي كه يكي از اهداف ارزشيابي ارتقاي سطح دانش شاگردان است و نه تنها اعطاي مدارك به آنان.