بررسي شيوه‌هاي حل مساله اجتماعي، سيستم‌هاي مغزي رفتاري و تاب‌آوري كودكان مبتلا به اختلالات يادگيري و بهنجار

اختلالات يادگيري شيوع بالايي دارد كه اين پديده در اين قشر با آسيب‌هاي بي‌شماري در حوزه‌هاي فردي، خانوادگي، اجتماعي، اقتصادي و در دو بعد جسمي و رواني همراه است. در اين پژوهش سعي بر آن است سيستم‌هاي مغزي رفتاري، تاب‌آوري و توانايي حل مسئله اجتماعي دانش آموزان مبتلا به اختلالات يادگيري و بهنجار مقايسه گردد. پژوهش حاضر يك طرح همبستگي است و جامعه آماري آن شامل تمامي دانش آموزان مبتلا به اختلالات يادگيري بودند كه به مراكز مشاوره خصوصي استان شيراز در نيمه دوم سال 1394 مراجعه كرده بودند. از اين ميان ، 40 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند؛ گروه بهنجار نيز 40 نفر بودند كه از ميان دانش‌ اموزان بهنجار مدارس ابتدايي استان شيراز به شيوه تصادفي انتخاب شدند و در متغيرهاي جايگاه اجتماعي-اقتصادي، سطح تحصيلات و برخورداري ازسلامت جسمي و رواني با گروه اختلالات يادگيري همتا شدند. سپس هر دو گروه به پرسشنامه‌هاي سيستم‌هاي مغزي-رفتاري كارور-وايت، تاب‌آوري كانر-ديويدسون (CD-RISC) و حل مسئله اجتماعي تجديدنظرشده (SPSI-R2000) پاسخ دادند. داده¬ها با استفاده از روش تحليل واريانس چندمتغيري (MANOVA) تجزيه و تحليل شدند. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده¬ها نشان داد سيستم فعال ساز رفتاري در دانش آموزان مبتلا به اختلالات يادگيري در مقايسه با دانش آموزان بهنجار فعال تر مي‌باشد و سيستم بازداري رفتاري در دانش آموزان بهنجار نسبت به دانش آموزان مبتلا به اختلالات يادگيري ، فعاليت بيشتري دارد. همچنين دانش آموزان مبتلا به اختلالات يادگيري در مقايسه با دانش آموزان بهنجار بيشتر از سبك حل مساله جهت‌گيري منفي به حل مسئله، سبك تكانشي/بي‌احتياط و سبك اجتنابي استفاده كرده و از سبك هاي جهت‌گيري مثبت به حل مسئله و حل مسئله منطقي كمتر بهره مي برند. در تاب‌آوري نيز دانش آموزان بهنجار نمرات پايين‌تري در مقايسه با دانش آموزان بهنجار كسب كردند. پيشنهاد ميشود از نتايج پژوهش حاضر در طراحي برنامه هاي درماني و پيشگيري اختلالات يادگيري بهره گرفته شود.