بررسي تأثير آموزش مبتني بر نظريه ذهن بر كفايت اجتماعي در كودكان مبتلا به اختلال يادگيري غير كلامي

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي تأثير آموزش مبتني بر نظريه ذهن بر كفايت اجتماعي در كودكان مبتلا به اختلال يادگيري غير كلامي انجام شده است. روش: طرح پژوهش از نوع كارآزمايي باليني با استفاده از گروه شاهد تصادفي بود. نمونه متشكل از 24 كودك (16 پسر و 8 دختر) مبتلا به اختلال يادگيري غير كلامي در سنين 13-7 سال بود كه بر اساس جنسيت و ضريب هوشي همتا شدند و به طور تصادفي در دوگروه آزمايش و شاهد قرار گرفتند. اعضاي گروه آزمايش، به مدت 20 جلسه در برنامه آموزشي مبتني بر نظريه ذهن شركت كردند؛ در حالي كه اعضاي گروه شاهد تنها برنامه هاي آموزشي رايج روزانه را دريافت كردند. كفايت اجتماعي، پيش و پس از ارائه مداخله اندازه گيري شدند. يافته ها: نتايج تحليل واريانس چند متغيري نشان داد كه آموزش مبتني بر نظريه ذهن كفايت اجتماعي و مؤلفه هاي آن (كفايت هيجاني، مهارتها شناختي و مهارتهاي رفتاري) را در دانش آموزان مبتلا به اختلال يادگيري غير كلامي را به طور معني داري افزايش مي دهد، اما بر مولفه آمايه هاي انگيزشي تاثير معني داري نداشت. نتيجه گيري: آموزش مبتني بر نظريه ذهن يك عامل مهم در پيشرفت مهارت هاي اجتماعي در كودكان مبتلا به اختلال يادگيري غير كلامي است. تلويحات نظري اين يافته ها مورد بحث قرار گرفته است