خانواده و اختلال يادگيري

يادگيري يكي از مهارت هاي اساسي و پايه اي زندگي است كه به زندگي رونق و دوام مي بخشد. در دنيا شخص يا موجودي را نمي توان يافت كه از ابتدايي ترين تا پيچيده ترين و تخصصي ترين رفتارها و عملكردهاي فردي و اجتماعي خود را مديون يادگيري نباشد. هر چه ميزان يادگيري بيشتر عميق تر باشد در بهبود شرايط زندگي نقش مؤثري بازي مي كند. اختلال يادگيري به گروه نامتجانسي از اختلال ها اطلاق مي شود كه به شكل مشكلات عمده در فراگيري و به كارگيري توانايي هاي گوش دادن، صحبت كردن، خواندن، نوشتن و استدلال يا محاسبات رياضي آشكار مي شود. اكثر كودكان با اختلال يادگيري داراي مشكلات اجتماعي- هيجاني نيز مي باشند كه در درمان اين كودكان بايد به آن ها توجه ويژه شود. انسان داراي ظرفيت ها و استعدادهاي متفاوت است و همچنين بنا به تفاوت هاي اجتماعي، ذهني و محيطي ممكن است در فرآيند يادگيري افراد، اختلال به وجود آيد. والدين بايد درك كنند كه اين مسئله طبيعي است و بايد براي حل آن اقدام نمايند. روش تحقيق اين پژوهش، توصيفي و جمع آوري اطلاعات كتابخانه اي بوده است. هدف اصلي اين مقاله واكاوي شرايط گوناگون اختلال يادگيري و خانواده بوده است. يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه به ويژگي هاي روان شناختي خانواده هاي با كودكان اختلال يادگيري توجه شود. نتيجه اين كه: افزايش مهارت هاي مادران داراي كودكان اختلال يادگيري با فرزندپروري و تغيير ادراك آنها در كاهش انزواي اجتماعي و بهبود احساس سلامت خانواده نقش دارد.