مباني نظري سرمايه در گردش

عمل مديريت سرمايه در گردش به يكي از مسايل هاي سررسيد شده و استفاده از فرصت هاي ناگهاني مناسب جهت سرمايه گذاري كه نشانه اي از انعطاف پذيري واحد تجاري مي باشد و دسترسي به مواد اوليه براي توليد به طوريكه شركت بتواند به موقع جوابگوي تقاضاي مشتريان مهم در سازمانها در سازمانها تبديل شده است، جايي كه بسياري از مديران اجرايي در گير شناسايي عوامل اصلي مديريت سرمايه در گردش و سطح بهينه آن هستند. هر گونه تصميمي كه در اين بخش توسط مديران واحد تجاري اتخاذ مي شود اثرات قابل ملاحظه اي روي بازدهي عملياتي واحد تجاري ميگذارد كه باعث تغيير ارزش شركت و نهايتا ثروت سهامداران خواهد شد. با توجه به جايگاه و اهميت سرمايه در فرايندهاي سازماني، مديريت آن از اهميت خاصي برخوردار ميباشد. در اين ميان سرمايه در گردش به طور كلي در همه سازمان ها و به خصوص در سازمان هاي با اندازه هاي كوچكتر، بخش عظيمي از سرمايه سازمان را به خود اختصاص داده و مديريت آن بر اساس مكانيزم مديريت عناصر زنجيره تامين نيز از اهميت به سزايي برخوردار است. سرمايه در گردش يك شركت مجموعه مبالغي است كه در دارايي هاي جاري سرمايه گذاري مي شود و مديريت سرمايه در گردش نيز عبارت است از تعيين حجم و تركيب منابع و مصارف سرمايه در گردش به نحوي كه ثروت سهامداران افزايش يابد. در اين پژوهش مروري به مباني نظري سرمايه در گردش پرداخت مي شود.