بررسي تغييرات زماني و مكاني بارش سالانه در استان كردستان

در اين پژوهش بارش استان كردستان هم به طور مكاني و هم به طور زماني مورد بررسي قرار گرفت، با توجه به تغييرات مكاني بارش روش مناسب درون يابي براي معرفي تغييرات منطقه اي بارش، كارايي روش هاي زمين آماري مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور در يك دوره آماري23 ساله (93-71) از ميانگين بارش 13 ايستگاه سينوپتيك استفاده شد، كه شامل 6 ايستگاه در داخل استان و 7 ايستگاه در خارج استان است. در اين راستا ضمن معرفي روش درون يابي كريجينگ و روش معكوس فاصله به عنوان روشهاي پر كاربرد و دقيق، جهت تخمين ميانگين سالانه بارش استان كردستان استفاده شده است. مناسب ترين روش برازش بر اساس معيار ريشه دوم ميانگين مربعات خطا و ضريب همبستگي بين مقادير مشاهدهاي و تخمين خطاي نقشه هاي بدست آمده كه از بين آنها، يك نقشه به عنوان نقشه ي مناسب انتخاب شد. نتايج حاصله براساس معيار RMSE و R2 نشان دادند كه از ميان روش هاي زمين آماري مذكور، روش كريجينگ معمولي مدل دايره اي به دليل دارا بودن معيار اندازه گيري خطاي پايين تر (134,2) و همچنين دارا بودن ضريب همبستگي بيش-تر(74،0) نسبت به بقيه روش ها دقيق تر بوده و به عنوان مناسب ترين روش جهت تهيه ي نقشه ي عنصر بارش استان كردستان در دوره آماري مورد مطالعه مي باشد.و همچنين از نظر زماني هم داده ها از لحاظ آستانه ترسالي و آستانه خشكسالي و خطوط اطمينان 95 ± مورد بررسي قرار گرفت. تغييرات مكاني و زماني بارش مستقيما پتانسيل منابع سطحي و زيرزميني را باعث ميشود و در برنامه ريزي منابع آب و كشاورزي منطقه بايد مورد توجه قرار گيرد.