ارزيابي شرايط آسايش انساني استانهاي غرب مياني ايران بر اساس شاخص هاي زيست اقليمي

امروزه تعيين درجه تأثير اقليم بر روي فيزيولوژي انساني و مشخص نمودن شرايط آسايش حرارتي از اهميت بسيار زيادي در زمينه برنامه ريزي هاي توريسم و اكوتوريسم برخوردار است. احساس آسايش حرارتي در فضاهاي بيروني عامل مهمي است كه به طور قابل توجهي فعاليت هاي انسان را در فضاهاي بيروني تحت تأثير قرار مي دهد . در حقيقت مقدار فعاليت انسان و چگونگي آن به ميزان رضايت يا عدم رضايت وي از وضعيت بيوكليماي موجود در فضاي خارجي دارد بنابراين ايجاد وضعيت مطلوب آسايش براي انسان با استفاده از شرايط طبيعي موجود ازنظر طبيعت گردي و اقتصادي اهميت زيادي دارد . در اين پژوهش، آسايش يا عدم آسايش انسان در غرب مياني ايران(همدان، لرستان،كرمانشاه) بر اساس مدل ها و شاخصهاي زيست اقليمي بيكر، دماي مؤثر، سوزباد، و دما رطوبت با استفاده از داده هاي آماري 21 ساله(1990 تا 2010 ) مورد بررسي قرار گرفت و بهترين زمان براي انجام فعاليت هاي محيطي و گردشگري در اين منطقه تعيين شد نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه شاخص هاي بيوكليمايي مورد استفاده، توانايي آشكارسازي دوره هاي آسايشي و عدم آسايش غرب مياني ايران را دارند. بررسي ها نشان داد كه از نظر زماني ، در ارديبهشت، خرداد، تير، مرداد، شهريور و مهر بهترين شرايط آسايشي براي انجام فعاليت هاي محيطي و گردشگري در غرب مياني ايران فراهم است و در دوره سرد سال(آبان تا ارديبهشت) اين مناطق با داشتن هواي بسيار سرد تا سرد از محدوده آسايش زيست اقليمي خارج هستند.