تخصيص قابليت اطمينان سامانه پرتاب موشك ساحلي با استفاده از فرآيند تحليل سلسله مراتبي فازي

شناسايي انواع خرابي هاي احتمالي در سامانه هاي دفاعي، بسيار حساس و محاسبه قابليت اطمينان آن ها قبل از طراحي و بهره برداري، نقش محوري در بهبود طراحي اين سامانه ها ايفا مي كند. در طراحي و محاسبه قابليت اطمينان اينگونه از سيستم هاي پيچيده، كه معمولا از بخش هاي مختلف و اجزاي الكترونيكي و مكانيكي تشكيل شده و عموماً از نرم افزار نيز بهره مي گيرند، هدف اصلي رسيدن به يك عدد قابليت اطمينان مطلوب و سپس تخصيص مناسب و بهينه اين مقدار قابليت اطمينان به زير سيستم ها و بخش هاي مختلف اين سيستم ها مي باشد. كه با توجه به پيچيدگي آن، نياز به يكسري معيارهاي مناسب براي اين تخصيص احساس مي شود. با اين حال، روش هاي اندازه گيري معيارها و همچنين تعاريف آن ها داراي عدم قطعيت مي باشد. در اين مقاله يك روش تركيبي تصميم گيري چند معياره بر اساس مجموعه ها و منطق فازي و روش فرآيند تحليل سلسله مراتبي (AHP) براي حل اينگونه مسائل و عدم قطعيت موجود در آن ها استفاده شده است. با استفاده از اين روش، تخصيص يك سامانه پرتاب موشك ساحلي، به زير سامانه هاي سطح دوم درخت محصول آن در فاز طراحي براي رسيدن به قابليت اطمينان 90% با توجه به معيارهاي فناوري، پيچيدگي، زمان عملكرد و هزينه انجام شد. نظرات مديران و طراحان اين سامانه، اطلاعات ورودي براي اين روش مي باشند. همچنين نظرات آن ها با استفاده از روش متوسط وزني (WA) با هم تلفيق مي شوند، و نتايج حاصله با روش AHP معمولي مقايسه مي شود. تجزيه و تحليل ما نشان خواهد داد در حالي كه هر دو روش به طور موفقيت آميز وزن هاي تخصيص براي هر زير سامانه را محاسبه مي كند، رويكرد مبتني بر فازي در محاسبه اين وزن ها سازگارتر است.