مدل هاي رشد قابليت اطمينان نرم افزار : مقايسه توابع خطي و نمايي محتواي خطا جهت بررسي موقعيت هايي با اشكال زدايي ناقص

فرآيند آزمايش نرمافزار به دنبال برقراري اطمينان در نرم افزار جهت استفاده از آن در كاربردهاي حقيقي است. چنانچه تشخيص و اصلاح خطا به خوبي صورت پذيرد، قابليت اطمينان نرم افزار بهبود خواهد يافت. با هدف مدلسازي اين رشد در قابليت اطمينان نرم افزار، فرمول بندي هاي بسياري در قالب مدلهاي رشد قابليت اطمينان ارائه گرديده است. در اين مقاله با در نظر گرفتن توابع خطي و نمايي محتواي خطا براي مطالعه موقعيت هاي با اشكال زدايي ناقص، مقايسه عملكرد مدلهاي پيشنهادي براي رشد قابليت اطمينان صورت مي پذيرد. عملكرد اين مدلهاي پيشنهادي با برخي مدلهاي موجود براي قابليت اطمينان، مقايسه و بر روي داده هاي حقيقي اعتبارسنجي ميگردد. معيارهاي برازش خطاي ميانگين مربعات MSE ريسك نسبت پيش بيني PRR و قدرت پيش بيني PP براي مقايسه عملكرد اين مدل ها مورد استفاده قرار مي گيرد. با استفاده از اين معيارها بر روي چهار مجموعه داده حقيقي شكست نرم افزاري، نتيجه گيري ميشود مدل پيشنهادي 2 كه همواره بهتر از مدل 1 عمل مي نمايد تناسب بهتري با داده هاي حقيقي شكست دارد و براي حداقل دو مجموعه داده، از قدرت پيش بيني بالاتري نسبت به ساير مدلها برخوردار است.