بكارگيري منطق بولين براي يافتن مكان هاي بهينه صنايع ( مطالعه موردي اصفهان بزرگ)

برنامه ريزان جهت تعيين اهداف و يافتن علل و معلول هاي مشكلات منطقه اي بايستي عناصر مكان گزيني و زير ساخت ها و استعدادهاي بالقوه منطقه را در نظر داشته باشند. لذا عمران ناحيه اي با مكان گزيني صحيح و متناسب يك پروژه صنعتي در هر منطقه مترادف است, و هيچ منطقه اي توسعه نمي يابد, مگرآنكه ساختار طبيعي و عوامل انساني دخيل در آن منطقه مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد. امروزه يافتن مكان هاي مناسب براي ايجاد يك كاربري در حوزه جغرافيايي معين جزء مراحل مهم پروژه هاي اجرايي , به ويژه در سطح كلان و ملي, به شمار مي رود. مكان هاي تعيين شده بايد در حد امكان همه شرايط را دارا باشند و عدم بررسي اين شرايط قبل از اجراي پروژه, نتايج نامطلوب فراواني به دنبال خواهد داشت. استان اصفهان يكي از مهمترين مناطق جغرافيايي كشور است كه همواره مورد توجه برنامه ريزان و دست اندر كاران توسعه اقتصادي كشور بوده است. ناحيه مركزي اين استان, قطب صنعتي استان بوده و وضعيت زيست محيطي آن به مرحله بحراني رسيده است. يكي از گام هايي كه در راستاي جلوگيري از توسعه بيش از حد صنايع در اصفهان و پيامدهاي آن برداشته شده, قانون ممنوعيت استقرار صنايع در شعاع 50 كيلومتري شهر اصفهان است كه به نظر مي رسد اين قانون بدون مطالعات و مستندات كافي به تصويب رسيده است. هدف از اجراي اين مطالعه بازنگري محدوده ممنوعيت استقرار صنايع با تكيه بر سيستم اطلاعات جغرافيايي, جلوگيري از تراكم صنايع در قسمت هاي خاص و نهايتا حركت به سمت توسعه پايدار است.