بررسي اثربخشي آموزش رويكرد مبتني بر صميميت زوجين باگاروزي بر افزايش بعد شناختي اميد به زندگي زوجين داراي تعارض زناشويي توانبخشي و امور اجتماعي مجتمع بهزيستي شهر برازجان

هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي رويكرد مبتني بر صميميت باگاروزي در افزايش بعد شناختي اميد به زندگي زوجين داراي تعارض زناشويي مجتمع توانبخشي و اموراجتماعي شهر برازجان انجام شده است. اين پژوهش به لحاظ هدف كاربردي و از جهت روش جمع آوري اطلاعات در زمره مطالعات شبه آزمايشي، از نوع طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل محسوب مي شود. جامعه آماري شامل تعداد 70 نفر زوج داراي تعارض زناشويي كه در نيمه اول سال 1395 به مجتمع توابخشي و امور اجتماعي شهر برازجان مراجعه نموده اند. روش نمونه گيري بر اساس روش نمونه گيري تصادفي در دسترس صورت پذيرفت كه تعداد 20 زوج(40نفر) از بين افراد جامعه بر اساس نمره كسب شده از پرسشنامه تعارض زناشويي انتخاب شدند. براي بدست آوردن داده ها از پرسشنامه اميدواري هرث(1991 (و تعارض زناشو يي كانزاس و همكاران(1985 (استفاده شد. جهت تحليل فرضيه هاي پژوهش از روش هاي آماري تحليل واريانس چند متغيره و تحليل كواريانس يكراهه استفاده گرديد. نتايج تحليل كواريانس يك طرفه نشان داد كه از آنجايي كه ميانگين نمرات مولفه شناختي اميد به زندگي در گروه آزمايش بيشتر از گروه كنترل است مي توان نت يجه گرفت كه زوجيني كه از آموزش ها ي مبتن ي بر رويكرد صميميت زوجين باگاروزي استفاده كرده اند به نسبت گروه كنترل، از ميانگين نمرات مولفه شناختي اميد به زندگي بالاتري برخوردار هستند. بنابراين يافته هاي اين پژوهش گوياي اهميت آموزش رويكرد مبتني بر صميميت باگاروزي در افزايش مولفه شناختي اميد به زندگي زوجين داراي تعارض زناشويي بود.