بررسي عملكرد بتن هاي حاوي نانوذرات سيليس ، آهن و آلومنيوم

هدف از بررسي بتن در مقياس نانو، يافتن نسلي جديد از مصالح ساختماني با عملكرد هاي بالا و با خواصي جديد و متفاوت نسبت به خواص مصالح معمولي است. نانوذرات به خاطر نسبت سطح به حجم بالا و واكنش با هيدروكسيد كلسيم موجود در بتن، موجب پركنندگي فضاهاي خالي موجود و ايجاد مقاومت و دوام بالا در بتن خواهند شد. در اين مقاله مكانيزم رفتاري نانوذرات سيليس، آهن و آلومينيوم روي بتن مورد بررسي قرار گرفت و نتيجه گرفته شد كه نانوسيليس با تسريع سختي در مراحل اوليه، به تعويق افتادن فرايند سخت شدگي در بتن توانمند ناشي از درصد بالاي فوق روان كننده را جبران كرده و هچنين مقاومت را افزايش ميدهد. درصد نانوذرات سيليس بايد همراه با تنظيم مقدار آب در مخلوط باشد تا نمونه ها دچار خودخشكيدگي و در نتيجه ترك خوردگي نشوند. نانوذرات آهن موجب افزايش مقاومت كششي و خمشي شده و ساختار بتن را متراكم تر ميكند. درصد بهينه نانوذرات آهن 1درصد تعيين شد بطوريكه در درصدهاي بالاتر از 2 با كاهش مقاومت مواجه شديم. افزودن نانوذرات آلومينيوم موجب افزايش مقاومت فشاري مي شود. درصد بهينه نانوذرات آلومينيوم به عوامل زيادي از قبيل نسبت آب به چسباننده، شرايط عمل آوري، ابعاد نانوذرات و نوع و مقدار پوزولاني كه احتمالا استفاده مي شود بستگي دارد.