انعطاف پذيري و فضاهاي آموزشي در گذر زمان (تحليل سه نمونه موردي بر اساس نظريه عيني فر)

تمام مكان هايي كه انسان براي تامين خواسته خود در آموزش از آن ها استفاده مي كند مدرسه نام دارد. و اين مكان ها تنها براي يادگيري و آموختن عقايد و نظريات نمي باشند بلكه براي فهم و ادراك دلايل وجود هر چيز و مناسبت هاي دو جانبه و روابط بين انسان و طبيعت نيز مورد استفاده قرار مي گيرند. فضاهاي آموزشي بايد بتوانند جوابگوي نياز ها بر اساس تغيير الگو هاي آموزشي باشند. با پيشرفت تكنولوژي و فن، هر روز تقاضاي كودك و معلم تغيير مي كند. پس فضاهاي آموزشي بايد بتوانند امكان اين انعطاف پذيري را فراهم آورده، جوابگوي پايداري در طول زمان باشند. اما متاسفانه فضاهاي آموزشي در ايران نتوانسته اند آن چنان كه بايد خود را با اين تغييرات همگام كرده و بر اساس تغيير نياز ها و شرايط به صورت انعطاف پذير طراحي شوند. براي آگاهي از چگونگي روند توسعه مدارس در اين زمينه پژوهش حاضر كه با استفاده از روش كتابخانه اي و نمونه موردي انجام شده است، به بررسي كيفيت انعطاف پذيري در سه نمونه موردي از مدارس سنتي، رايج (متداول) و نوين از ديدگاه عيني فر (نظريه پرداز معاصر معماري) مي پردازد. بنابر اين دو سوال مهم مطرح مي گردد كه پژوهش حاضر درصدد پاسخ گويي به آن هاست: انعطاف پذيري فضاهاي آموزشي چه تاثيري بر كيفيت آموزش و پرورش دارد؟ در سير تحول مدارس در ايران تا چه اندازه فضاي آموزشي به صورت انعطاف پذير طراحي شده است؟