تجربه ي شهري متفاوت ؛ مروري بر جنبش باغ هاي اجتماعي

باغ هاي اجتماعي به فضاهاي سبز عمومي اطلاق مي شود كه توسط گروه هاي جامعه مدني مديريت مي شوند. اين فضاهاي سبز داراي ساختار كالبدي و اجتماعي، به صورت خودجوش و پائين به بالا مي باشد كه علاوه بر ايجاد دوباره ارتباط مؤثر و معنادار جامعه با طبيعت، فوايد بي شمار ديگري در پيش دارد. از جمله: تغيير درجه كيفي سكونتي، افزايش تعاملات اجتماعي، افزايش مهارتهاي فردي، افزايش كيفيت محيطهاي همسايگي و پايداري اجتماعي. مبناي شكل گيري اين باغ هاي اجتماعي از سال 1890 در بعضي از شهرهاي آمريكا، توسط اصلاح گرايان اجتماعي بوده است كه قطعه زمين هاي خالي بين بلوكهاي همسايگي را با اهدافي همچون "كشت محصولات "، "آموزش مهارتهاي فردي" و... توليد و مديريت كردند. باتوجه به اينكه در شهر شيراز، مجتمع هاي مسكوني متعددي در حال شكل گيري است و اين مجتمع ها داراي فضاهاي باز و قابليت تبديل به فضاهاي سبز دارند. اين جنبش به عنوان راهكاري براي افزايش ارتباط ساكنين با فضاهاي سبز مطالعه شده است و در انتها به صورت راهكاري براي طراحي پيشنهاد ميشود. اين مقاله از انواع مقالات توصيفي- تحليلي است؛ اطلاعات با روش كتابخانه اي از ميان منابع مكتوب پيشينه موضوعي جمع آوري شده و سپس ابعاد مفهومي آن تحليل شده است.