خودبسندگي در معماري

خودبسندگي در معماري به معناي تلقي معماري به عنوان يك ارگانيسم زنده به صورتيكه طراحي آن بر اساس سايت و موقعيت قرارگيري آن باشد و طرح هوشمندانه به ويژگيهاي اجتماعي، فرهنگي، زيرساختي و اقتصادي پيرامونش پاسخ دهد،موضوع آشنايي است، اما فرآيند رسيدن به آن يا چگونگي شكل گيري آن به سادگي قابل فهم نيست.سايت و موقعيت قرار گيري بنا،اقليم، فناوري، آسايش و موارد بسيار ديگري مي تواند در خودبسندگي معماري تعيين كننده باشد و درك آن را پيچيده كند.از طرفي ضرورت توجه به بهينگي و استفاده هوشمندانه از منابع محدود موجود مسئله اي است كه همواره براي طراحان چالش برانگيز بوده است چرا كه ارتباطي غريزي بين انسان و ساير سيستم هاي زنده وجود دارد كه اين فرضيه مبناي طراحي زيست محيطي است كه متعاقب آن مفاهيمي چون اكو ديزاين ، معماري پايدار، و... مطرح شد. امروزه نيز انسان با چالشي مواجه است كه شكل تازهاي از زيستن را طلب كرده و به باز تعريف فضاهاي قابل سكونت ميانجامد؛ در واقع مسكن هايي هرچه پايدارتر كه در مدلي ايدهآل به سكونت گاههاي خودبسنده ختم مي شوند.بنابراين هدف اين مقاله دركنار ارائه تعريف صحيحي از خودبسندگي كه در آن حفظ و مديريت منابع و استفاده هوشمند از آن مدنظر است، دستيابي به الگوهايي پايدار و خودبسنده است كه اين امر با ارائه هفت نوع دسته بندي در مورد خودبسندگي كه منجر به دستيابي به شهرها و به طور كلي جوامع انساني خودبسنده مي شود،حاصل مي شود .