زيبايي شناسي در معماري اسلامي ايران – دوره ي سلجوقيه

زيبايي چه از ديدگاه غربي و چه اسلامي، جزو نيازهاي عاليه ي انسان و همينطور پديدهايي چند بعدي است كه ميتواند حواس انسان را در سطوح مختلف خود به فعاليت وادارد. هنر اسلامي و معماري به عنوان يكي از بارزترين نمودهاي اين هنر، داراي مولفه و ويژگيهاي منحصربفردي است كه آنرا از ساير هنرها متمايز ساخته و در سطح زيبايي مقدس و جاودانه قرار ميدهد. از طرفي معماري دوره ي سلجوقيه بواسطه تحول هنر در اين دوره يكي از درخشانترين ادوار مقاله با طرح سوال علل زيبايي  معماري اسلامي-ايراني ميباشد. اين در معماري دوره ي سلجوقيه، با استفاده از روش هاي مطالعاتي كتابخانه اي، اسنادي، تفسيري و تطبيقي سعي نموده است تا با بررسي معماري اين دوره از ديدگاه زيباييشناسي به اين فرضيه كه تزيينات از عوامل اصلي زيبايي شناسانه در دوره سلجوقيه است، پاسخ دهد. معماران اين دوره پس از دستيابي به الگوي معماري چهارايواني كه اساس معماري مذهبي، كاروانسراها و... در ايران را تشكيل مي- دهد، تمام هم خود را صرف تزيينات در ابنيه كردند. بطوريكه انواع تزيينات آجري، گچبري به حد اعلا و كمال خود رسيدند و تزييناتي مانند كاشي كاري، سنگ كاري و مقرنس كاري رواج يافتند.