برنامه ريزي و مديريت ايمني در حمل و نقل و ترافيك شهري منطقه مورد مطالعه:شهرستان همدان

حوادث ناشي از رانندگي هر ساله جان تعداد بسيار زيادي از افراد جهان را مي گيرد. از نظر تعداد متاسفانه ايران با بيش از 25000 كشته در چند سال اخير بالاترين رتبه از نقطه نظر قربانيان سالانه حوادث رانندگي به خود اختصاص داده است. در سال 1998تصادفات ترافيكي نهمين علل جراحت و مرگ و مير انسان ها در جهان معرفي شده است اما به دليل رشد روز افزو ن تعداد وسايل نقليه و نيز احداث راه هاي جديد با سرعت هاي عملكردي بالاتر آشكار است كه اين تعداد در صورت عدم كنترل صحيح هر ساله رشد خواهد نمود و تا سال 2020 تصادف ترافيكي به سومين عامل اصلي مرگ و مير انسان ها تبديل مي گردد. هزينه هاي گزاف اقتصادي و اجتماعي تصادفات رانندگي و آثار كوبنده فيزيكي و رواني آن روي افراد جوامع، اين روزها يكي از مهمترين موضوعات تحقيقات علمي در سراسر دنيا خصوصا براي كشورهاي در حال توسعه است، زيرا تعداد تصادفات در كشورهاي مزبور در حال افزايش بوده و هزينه هاي مستقيم و غير مستقيم آن نيز در مقايسه با كشورهاي توسعه يافته بسيار بالاتر است. ترافيك را مي توان در قالب يك سيستم داراي اجزا گوناگون كه غالبا به صورت سه جز انسان، وسيله نقليه و محيط (مسير) مطرح است تعريف نمود. همچنين يك تصادف را مي توان در واقع تقابل شديد ميان اجزا اين سيستم و در واقع يك نقص در اين سيستم دانست. سازمان حمل و نقل انگلستان تصادف را يك واقعه تصادفي و چند فاكتوري كه همواره در موقعيتي كه يك يا چند نفر براي چيره شدن به يك يا چند عامل از اين سيستم در آن دخيل مي گردند معرفي مي كند. در اين تعريف، سهم مشاركت اين اجزا در يك رخداد منجر به تقابل يا تصادف، در بيشترين سهم مربوط به عامل راننده و در كمترين سهم مربوط به عامل وسيله نقليه مي باشد. با اين وجود در اين ميان سهم محيط سيستم ترافيكي يا همان جاده ها در حدود 34 درصد بوده و اهميت توجه به عامل راه را در مطالعات اصلاح نقاط پر تصادف آشكار مي كند. هدف مقاله برنامه ريزي و مديريت ايمني در حمل و نقل و ترافيك شهري(منطقه مورد مطالعه:شهرستان همدان) و بصورت پيمايشي مي باشد.