تاثير ميكروسيليس بر انعطاف پذيري بتن پلاستيك ديوار آب بند سد گلفرج

به كارگيري بتن پلاستيك براي ساخت ديواره آب بند يكي از روش هاي كاهش تراوش آب در پي سدها است يكي از الزامات اصلي بتن هاي پلاستيك مدول ارتجاعي پايين و شكل پذيري زياد جهت سازگاري در عملكرد مي باشد براي اين منظور مصالحي لازم است كه خصوصيات شكل پذيري آن بسيار مشابه خاك اطراف باشد اگر تغييرات مدول الاستيسيته خاك اطراف نسبت به عمق ديوار آب بند كم باشد (خاك هاي همگن) مدول الاستيسيته بتن پلاستيك حداقل بايد 4 تا 5 برابر خاك پيراموني بوده تا تغيير شكل آن مناسب باشد. تغيير شكل پذيري و مقاومت به ميزان زيادي به يكديگر وابسته هستند و با توجه به اينكه كاربرد ميكروسيليس در بتن هاي معمولي تاثير زيادي بر افزايش مقاومت و سختي دارد و نيز در بتن پلاستيك به دليل استفاده از بنتونيت شكل پذيري افزايش مي يابد در اين تحقيق تاثير همزمان هر دو ماده مورد ارزيابي قرار گرفت كه نتايج حاصله بيانگر اين است كه كاربرد ميكروسيليس در ساخت بتن پلاستيك ديوار آب بند سد گلفرج باعث افزايش تقريبا 210 درصدي مدول الاستيسيته شده است.