آب انبار، يك سازه كارآمد براي تامين آب شرب در جنوب ايران

جمع آوري آب باران يك روش و گزينه اي جذاب در مناطقي است كه با كمبود آب و به علت دوري از منابع آب و همچنين به علت عدم وجود آب هاي زيرزميني و قابل استفاده، مواجه هستند. ايران جزو يكي از مناطق خشك و نيمه خشك دنياست كه از زمان هاي بسيار قديم، مردمان آن به خصوص در قسمت هاي جنوبي كه از كمبود آب بيشتري رنج مي برند، شيوه هاي كارآمدي را براي فايق آمدن اين مشكل بزرگ پيدا كرده اند. ساخت و توسعه آب انبار و قنات، جمع آوري آب باران و زراعت سيلابي تنها برخي از اين روش ها مي باشد. در جنوب ايران و منطقه لارستان از يك روش ويژه و كارآمد براي تامين آب به منظور هدف هاي مختلف مثل نوشيدن، استفاده عادي، و آبياري نخيلات استفاده مي شود. در اين منطقه مردم از سال هاي پيش با بناي آب انبار بر شوري منابع آب هاي زيرزميني و كمبود آب فايق آمده اند. آب انبار يك مخزن پوشيده و عايق بندي شده براي تهيه و استفاده از آب شرب مي باشد. قسمت هاي اصلي يك آب انبار شامل مخزن، سقف، دريجه ها، كانال آبگير، بادگيرها، حوضچه رسوبگير و مكان هاي برداشت آب مي باشد. دو نوع آب انبار در منطقه لارستان وجود دارد، آب آنبارهاي مدور و با سقف گنبدي و آب آنبارهاي مستطيلي شكل كه قدمت آن به قبل ظهور اسلام برمي گردد. ساخت و ساز آب انبار در منطقه لارستان جزو باورهاي مذبي و ديني به حساب مي آيد و يكي از بهترين سازه ها براي مقابله با كمبود آب و شوري منابع آب زيرزميني مي باشد.