از سرمايه فكري تا پارادايم هاي مديريتي

تا چند دهه پيش مديران، نيروي انساني را يك سرمايه مي پنداشتند و نگاه ابزاري به ايشان باعث شده بود كه اين ابزار در چهارچوب مشخصي محصور مانده و به خود و به سيستمي كه برايش كار مي كند الطفات خاصي نداشته باشد و گاه اين نگرش موجب ركود و يا بي انگيزگي جمعي مي شد كه مجموعه را به قهقرا برده و موجبات نابودي را فراهم آورد. امروزه اين واقعيتي است كه نيروي انساني نه تنها سرمايه نيست بلكه ميتواند تهديدي براي آرمانها باشد و هزينه هاي وي نابودي مهلكي را در پي خواهد داشت . سرمايه واقعي و پر بازده و داراييهاي نا مشهود سازمان ، بخصوص سرمايه هاي فكري است كه در راستاي پيشبرد اهداف و خلق ارزشها پرورانده شود تا با طراحي پارادايم ، سكان را به دست گرفته و هادي منشورهاي سازمان باشد ، تا جايي كه خود خالق ديگر داراييهاي نا مشهود گردد و با ايجاد تمايز عرصه رقابت را بر رقبا تنگ نمايد. سرمايه فكري دارايي است كه توانايي سازمان را براي ايجاد ثروت اندازهگيري ميكند. اين دارايي ماهيت عيني و فيزيكي ندارد و يك دارايي نامشهود است كه از طريق به كارگيري داراييهاي مرتبط با منابع انساني، عملكرد سازماني و روابط خارج از سازمان به دست آمده است. همه اين ويژگيها باعث ايجاد ارزش به دست آمده مي شود. به دليل اينكه يك پديده كاملا داخلي است، قابليت خريد و فروش ندارد اما موجب رشد ، ماندگاري ، شكوه ، ارزش آفريني و اعتبار در عرصه رقابت خواهد شد كه نهايتا سود آوري را به ارمغان مي آورد و اين پارادايم نتيجه ي زايش سرمايه ي فكري است.