مقايسه مفهوم عدالت در فلسفه غرب و مكتب اسلام (با تاكيد بر ارايه الگويي براي توسعه عدالت در ايران)

هدف اصلي اين تحقيق، بررسي تعاريف و مفاهيم مختلف عدالت از منظر فرهنگ غرب و مقايسه آن با اسلام به عنوان بعد تبيين نشده فرهنگ اسلامي و نيز اثبات تناسب و برتري اين مفهوم در فرهنگ اسلام براي جوامع بشري (به ويژه كشورهاي مسلمانو البته ايران) مي باشد. جهت تحقق اين هدف، در گام نخست، ضمن معرفي نظريات متعدد در رابطه با عدالت بر اساس فلسفه سنتي غرب(نظريه ارسطو و افلاطون) و نيز نظريات نظام ليبراسيم (جان لاك، هابز، اسپينوزا، هگل، نظريه ماركس) همچنين بر چهار دسته از مهمترين نظريات مدرن (ايبراليسم)در رابطه با عدالت (نظريه مطلوبيت گرايي، نظريه رالز يا انصاف گرايان، نظريه نوزيك يا استحقاق گرايان و نظريه آرماتيس) نيز پرداخته شده و انتقادات وارده بر اين نظريات نيز ارايه شده است. در گام بعدي، عدالت در فرهنگ اسلام و نقش آن جهت حصول به توسعه در قالب ارايه مباحثي چون؛ عدالت، توسعه و توزيع درآمد، جايگاه عدالت در اسلام و نيز بسترهاي ايجاد آن در فرهنگ اسلامي با محوريت توسعه گرايي ارايه شده است. در پايان با توجه به چهار قاعده كلي (سهم بري بر اساس ميزان مشاركت در فرآيند توليد، حق برخورداري برابر، توازن نسبي درآمد و ثروت به جاي تساوي آن و قرار گرفتن اموال در موضع قوامي آن) براي عادلانه خواندن اسلام جايگاه كاملتري براي عدالت اثبات شده و از طرفي عدالت اسلامي به عنوان يك مفهوم توسعه گرا و هدف نهايي( نه ايزار) براي حصول جوامع انساني ( به ويژه جوامع اسلامي) به توسعه پيشنهاد شده است.