كار آفريني و نوآوري در سازمان هاي دولتي

عصر حاضر ،عصر تحولات و تغيرات شگرف و اساسي در فناوري هاست . عصري است كه ساختار فكري آن آكنده از عمق بخشيدن به توانايي و اطلاعات و توجه به مشاركت نيروي انساني خلاق و نوآور به جاي نيروي عملكردي است (زرين سبب ،1390.(در سالهاي اخير تلاشهاي وسيعي به وسيله بسياري از سازمانها براي ترغيب افراد خود به نوآوري انجام گرفته است كه در اين رابطه نياز به اداره و درك نوآوري از اهمييت ويژه اي برخوردار است .همچنين با توجه به اهمييت و جايگاه كارآفريني كه از آن به عنوان موتور تحول اقتصاد و فرهنگ جامعه نام برده مي شود ؛ توسعه فرهنگ كاررآفريني و حمايت از كارآفرينان براي پيشرفت و ايجاد اشتغال امري ضروري به نظر مي رسد .(اكبرپور دباغي،1388 (بنابراين آنچه در شرايط كنوني جامعه بيش از پيش احساس مي شود ، پرداختن به مقوله حساس كارآفريني و نقش نهادهاي دولتي در توسعه و ترويج آن است . به همين منظور پژوهش حاضر در صدد است تا علاوه بر بيان تعاريفي از نوآوري و كارآفريني از ابعاد مختلف و پرداختن به اهميت و ضرورت كارآفريني و انواع آن به بيان عوامل و شاخص هاي موثر بر توسعه و ترويج كارآفريني سازمانها بپردازد.