چالش هاي انتقال تكنولوژي و بررسي آن ها در ايران

اهميت تكنولوژي به عنوان عامل اصلي و موتور توسعه اقتصادي در جهان امروز ثابت شده است. به كارگيري و يا به عاريت گرفتن تكنولوژي بدون توجه به مباني علمي اگر چه مي تواند مبين تحول و نوآوري باشد ولي مانند يك ساختمان بدون پي است. بنابراين انتقالصرف تكنولوژي از يك سرزمين پيشرفته به يك سرزمين غير پيشرفته، يك انتقال ناموثر است. اين انتقال و نوآوري زماني موثر است كه متكي بر منابع علمي همان جامعه و برگرفته از شرايط اجتماعي و اقتصادي حاكم بر آن باشد. يا حداقل علوم و تكنولوژي هاي مربوط در درون همان جامعه هر دو همزمان با هم در حال رشد و تكامل باشند. با وجود تجارب ارزشمند در زمينه ي انتقال تكنولوژي، چالش هاي بسياري در اين زمينه مطرح است. در ايران نيز بررسي شاخص هاي مختلف در زمينه ي انتقال تكنولوژي نشان مي دهد كه انتقال تكنولوژي نتوانسته موفقيت آميز باشد و همچنان وابستگي شديدي در هر چهار جزء تكنولوژي (سخت افزار، انسان افزار، اطلاعات افزار و سازمان) ديده مي شود. در اين مقاله سعي شده است كه با مرور مطالعات پيشين، ابتدا به بررسي جامعي در مورد انواع چالش هاي انتقال تكنولوژي و طبقه بندي آن ها پرداخته شود و سپس وضعيت ايران در اين باره مورد توجه قرار گيرد. براي رفع چالش هاي پيش روي ايران در زمينه ي انتقال تكنولوژي، مهم ترين نكته اين است كه سياست هايي مناسب اتخاذ شود به گونه اي كه ضعف هاي زيرساختي را در زمينه ي انتقال تكنولوژي رفع كند.