بررسي نقش مديريت دانش در كارآفريني سازماني

در گذشته نه چندان دور، قدرت و مزيت رقابتي يك سازمان يا يك جامعه انساني، دسترسي بيش تر به منابع مادي محسوب مي شد. اما اكنون شرايط به كلي متحول شده و در حال حاضر اصلي ترين مزيت رقابتي براي سازمان ها، توان آنها در مديريت دانش محسوب مي شود. عمده ترين سرمايه هاي سازمانهاي توليدي و خدماتي عصر حاضر، دانش است كه به آن دسترسي دارند (خوانساري، 1384). مديريت دانش سبب دست يابي به تجارب، دانش و مهارتهايي مي شود كه در مجموع توانايي هاي جديد، قدرت اجراي عمليات بيشتر، تشويق خلاقيت و نوآوري، شيوه به كار بردن بهتر دانش موجود سازمان و استفاده بهتر از دانش در فرآيند تجارت روز به روز را در سازمان ايجاد مي كند (هاسكل، 2010) . از عمده ترين جريان هاي حاكم بر حيات بشري در آغاز هزاره سوم ميلادي فرآيند كار آفريني و خلاقيت است كه اساس و بسترساز تغيير و تحول و دگرگوني است. كارآفرينان موجب مي شوند تا سازماني از سازمان هاي ديگر پيشي بگيرد و كشوري نسبت به كشورهاي ديگر به نحو چشمگير پيشرفت نمايد و مسلما با توجه به پيچيده شدن سازمان ها، رشد فن آوري، نو و بديع بودن علم سازمانها، مديران به طور روز افزون تلاش مي كنند، دريابند چگونه سازمان هاي خود را كارآفرين و خلاق سازند تا باعث رشد و موفقيت سازمان هايشان شوند، زيرا اگر انديشه نو وارد سازمان شود رو به زوال مي روند. در واقع براي سازمان هاي امروز خلاقيت و كارآفريني هر كدام به مثابه پله هاي نردبان ترقي هستند كه بايد با آگاهي كامل و موفقيت طي شوند (فرهنگي و صفرزاده، 1386).