گردشگري مذهبي، نويدبخش توسعه در چشم انداز آينده ي صنعت گردشگري ايران

يكي از مهم ترين انگيزه‌هاي گردشگري در جهان، مسافرت هاي مذهبي و زيارتي است. گردشگري ديني در بيشتر كشورهاي جهان در حال افزايش است و علاقة فراوان مردم به ديدار از اين مكان ‌ها بيشتر شده است؛ توسعه گردشگري مذهبي به عنوان يك واقعيت فرهنگي، گسترش دهنده ي فرصت هاي اقتصادي و فرهنگي در جامعه مي باشد. شهرهاي مذهبي ايران از نظر موقعيت مكاني و داشتن عناصر مهم جذب گردشگر مانند چشم انداز و مناظر طبيعي، آثار باستاني، تنوع اقليمي، آداب و رسوم و سنن اجتماعي زمينه هاي مناسبي براي توسعه فعاليت‌هاي گردشگري دارند. با توجه به پيشينۀ اهميت زيارت و گردشگري، پرداختن به اين مقوله در برنامه هاي كلان در سطح ملّي ضروري به نظر مي رسد. هدف اين مقاله بررسي نقش توسعه گردشگري مذهبي در دستيابي به توسعه پايدار ايران اسلامي مي باشد. روش تحقيق توصيفي و تحليلي بوده و روش گردآوري اطلاعات نيز كتابخانه اي و اسنادي مي باشد. نتايج تحقيق نشان داد كه با توجه به اهميت صنعت گردشگري در جهان امروز و نقش مكان-هاي مذهبي در جذب گردشگران و تاثير آن بر توسعه مناطق مختلف كشور با ظرفيت هاي ديني، با نگاه مديريتي به اين مناطق و برنامه ريزي صحيح، در راستاي سياست هاي كلان كشور مانند برنامه‌هاي توسعه مي توان شاهد احياي اين مكان ها، و محيط پيرامون آن بود. لذا مسئولين امر براي برنامه‌ريزي جهت بهره گيري از ظرفيت‌ها و منابع مهم و مناسب توسعه گردشگري كشور بايد تمام جنبه‌هاي تاثير گذار اجتماعي- فرهنگي و مذهبي-سياسي كشور را مورد توجه قرار دهند و برنامه‌هايي را بر اين اساس و با رعايت كامل ديدگاه‌هاي گوناگون افراد ذي نفوذ تدوين و ارائه نمايند تا در نهايت بخشي از موانع و محدوديت ها در شهرهاي مذهبي ايران رفع شود و محيطي مناسب جهت جذب گردشگران مذهبي از داخل و خارج كشور فراهم گردد.