سياستگذاري انرژي تجديدپذير در ايران: تناقض بين اهداف و عمل

توسعه استفاده از انرژي تجديدپذير يكي از مهمترين راههاي مقابله با تغييرات آب و هوايي ميباشد. دولت ايران در چند سال اخير و با توجه به مسئله تغييرات آب و هوايي و نياز به كاهش ميزان انتشار كربن در راستاي مبارزه با اين پديده و عمل به تعهدات بينالمللي بستر توسعه نسبتاً مناسب ولي پراكندهاي براي توسعه انرژي تجديدپذير فراهم نموده است. بااينهمه، شكلگيري حقوق انرژي تجديدپذير در ابتداي راه خود قرار داشته و نياز دارد با توجه به چالشهاي موجود در اين بخش از انرژي تكامل پيدا كند. همچنين بامطالعه اسناد سياستگذاري و قوانين ايران ميتوان به اين نتيجه رسيد كه هرچند زمينه توسعه انرژي تجديدپذير شكلگرفته ولي اين بخش از انرژي در برابر اقتصاد نفتي ايران راه دشواري دارد و اراده عملي براي رسيدن به اهداف معينشده در چارچوب حقوقي كشور ديده نميشود و بايستي اجماع داخلي براي توسعه انرژي تجديدپذير شكل گيرد. ما در اين مقاله اقدامات و اهداف دولت و كاستيهاي سناريوي موجود را با توجه به مشوقهاي مورد استفاده در سطح جهان، موردبررسي قرار دادهايم .