بررسي نقش مدارس به عنوان نظام رسمي آموزشي و محيط اجتماعي به عنوان نظام غير رسمي در آموزش خشونت

خشونت، مجموعه اي از رفتارهاي نابهنجار از آزار جسمي تا تصويري و كلامي را شامل مي گردد. قتل، خودزني، تنبيه بدني كودكان، فحاشي و... از نمونه هاي بارز خشونت محسوب مي گردد كه از طريق نظام هاي رسمي و غير رسمي فراگرفته و آموزش داده مي شود.هدف اين پژوهش بررسي نقش نظام هاي رسمي و غير رسمي در آموزش خشونت است. روش مورد استفاده در اين پژوهش تحليلي – توصيفي مي باشد. ابزار گرد آوري اطلاعات شامل پايان نامه ها، كتب و سايت هاي علمي و فصلنامه هاي مربوط به موضوع مورد نظر مي باشد. نتايج حاصل نشان مي دهد كه يادگيري خشونت غير قابل تفكيك از جامعه است تعليم ارزش ها علاوه بر شيوه هاى مستقيم، به شيوه هاى غيرمستقيم نيز صورت مي گيرد كه از آن جمله، الگوبر دارى است كه همان تقليد آگاهانه يا ناخودآگاهانه از بزرگسالان، مدرسه، جامعه و خانواده است. بسيارى از دانش آموزان رفتارهاي سالم و غيرپرخاشگرانه را از فرهنگ حاكم بر مدرسه مى آموزند.بنابراين خشونت نيز نوعي يادگيري است كه در اجتماع ريشه دارد و از طريق تعاملات اجتماعي و طي مشاهدات به افراد منتقل مي شود. بسياري از محققان تعليم و تربيت ضمن تأكيد بر اهميت آگاه‌سازي عموم، در زمينه علل افزايش رفتارهاي خشونت‌آميز كودكان ونوجوانان و افزايش جرم، نظام‌هاي آموزشي را به‌عنوان يكي از نهادهاي مؤثر و مسئول در ايجاد راهكار مناسب براي اين امر مهم در نظر گرفته اند. مهار خشونت در جامعه نياز به ارائه برنامه‌ها و فعاليت‌هاي مستمر براي آگاه‌سازي عموم به‌خصوص اولياي دانش‌آموزان دارد و در اين برنامه‌ها لازم است افراد جامعه در زمينه مسائل مربوط به خشونت كودكان ونوجوانان و علل بروز آن راهنمايي شوند.