مطالعه تطبيقي شيوه سنجش و پذيرش دانشجو در آموزش عاليِ كشور ايران و انگلستان

در هر امري كه ميزان تقاضا بيش از عرضه باشد، مساله سنجش و انتخاب مطرح مي گردد. در ايران ورود به آموزش عالي يكي از پديده هايي است كه از سال هاي گذشته با مساله سنجش و انتخاب همراه بوده است. با وجود افزايش ظرفيت دانشگاه ها و نيز كاهش جمعيت داوطلبين، همچنان مساله نابرابري عرضه و تقاضا براي ورود به آموزش عالي خصوصا در برخي رشته هاي خاص همچون مهندسي، پزشكي، روانشناسي و حقوق، مساله سنجش و انتخاب افراد را به همراه دارد. سنجش دانشجو در ايران از طريق برگزاري كنكور سراسري صورت مي گيرد. كنكور به عنوان يك آزمون سرنوشت ساز از اهميت بسياري برخوردار است، چرا كه علاوه بر نقش آفريني در روند زندگي آينده داوطلبان، از آنجا كه نمره كسب شده در آن انتخاب ملاك پذيرش دانشجو است، تاثير مهمي بر كيفيت آموزش عالي و در نتيجه رشد علمي دارد. علاوه بر ايران در كشورهاي ديگري نيز براي پذيرش دانشجو از آزمون استفاده مي شود. اين پژوهش با استفاده از مطالعه تطبيقي اين آزمون هاي سرنوشت ساز در كشور ايران و انگلستان، با توجه به رويكرد آموزشي، نحوه ورود به آموزش عالي را در اين دو كشور مورد مقايسه قرار داده است. يافته ها نشان مي دهد بدليل رويكرد مهارت محور در آموزش انگلستان، در پايان دوره هاي آموزشي، گواهي هاي اعطا شده به دانش آموزان بيانگر درجه صلاحيت آن هاست و اين در حاليست كه در ايران، پس از پايان دوره، گواهي پايان دوره به دانش آموزان اعطا مي شود. در كشور انگلستان، گواهي هاي متفاوتي با توجه به دوره گذرانده شده اعطا مي شود، همچون GCSE و NVQ كه براي ورود به آموزش عالي، سطح مشخصي از هر يك از آن ها مي تواند ملاك پذيرش قرار گيرد. اما در كشور ايران، به همه دانش آموزان فارغ از نوع دوره گذرانده شده، مدرك ديپلم ارايه مي شود. براي ورود به آموزش عالي نيز داشتن گواهي پايان دوره و كسب نمره لازم در آزمون ورودي كافيست.