بررسي تطبيقي اثر فضاي آموزشي در مدارس دوره سنتي ، ميانه و نوين ايران بر روند آموزش و پرورش

فضاي كالبدي و محيط آموزشي يكي از اركان نظام آموزش و پرورش بوده و نقش مهمي در رشد و بالندگي جوامع دارد.اولين و اصلي ترين فضاي آموزشي شناخته شده ، مدرسه است كه فضاي معماري آن طي قرون متمادي دچار تحولات اساسي گرديده است.برخي از اين تحولات در راستاي بهبود فضاي آموزشي گام برداشته اند اما برخي تغييرات ، معضلي در امر آموزش و پرورش ايجاد نموده اند.درباره اين ركن آموزشي كمتر پژوهش هايي به سرانجام رسيده است و گويا اين عنصر آموزش مورد غفلت واقع شده است. لذا بررسي تحولات و تطبيق فضاهاي گذشته و حال ، امري لازم در جهت پيشبرد و پيشرفت امر خطير آموزش در دنياي متحول امروزي است .در اين پژوهش با استفاده از روش تحليل محتواي كيفي در پي تحقيقي تطبيقي ، بر آنيم تحولات بهبود دهنده و مخل روند آموزش و پرورش در محيط آموزشي را در سه دوره مدارس ايراني ، از طريق گردآوري اطلاعات كتابخانه اي مورد مطالعه قرار دهيم. نتايج اين پژوهش نشان داد كه الگوي مدارس سنتي ايراني ، مطابق تحولات ابناء اسلامي ، همواره به ادامه دهنده اي در جهت تكامل و تناسب سنت ها و الگوهاي فرهنگي ماقبل خود با نيازهاي روز توجه داشته و در اين راستا ، فضا و محيط آموزشي را به عنوان ابزاري در جريان تعليم و تربيت رشد داده است ، حال آنكه محيط كلاس مدارس نوين ، بدون توجه به نقش عناصر آموزشي من جمله محيط ، با كاهش اهميت فضاي كالبدي ، صرفا تقليدي ظاهري از كلاس اروپايي بوده و ناخودآگاه در جهت حذف كيفيت مدارس سنتي و جايگزيني عناصر معماري ايراني با عناصري ظاهري و بي هويت گام برداشته است.